Ο κοινοβουλευτισμός έχασε . . .

Ο κοινοβουλευτισμός έχασε . . .

Τα ερωτηματικά που τίθενται από κάθε Έλληνα πολίτη που παρακολούθησε τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την πρόταση δυσπιστίας το τριήμερο που μας πέρασε είναι πολλά. Πρώτον, γιατί ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να καταθέσει την πρόταση μομφής τώρα που τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο ραδιομέγαρο και όχι τον Ιούνιο όταν έπεσε το μαύρο στις οθόνες μας; Ποια ήταν η σκοπιμότητα της παραπάνω πρότασης; Ήταν να πέσει η κυβέρνηση, όπως δεν έγινε, ή να καμφθούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις, να παυθούν οι φωνές που διαφωνούν με τον αρχηγό και πρόσφατα έθεσαν ερωτήματα, τα οποία έφεραν σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που ο κ. Γλέζος ανέδειξε το θέμα απουσίας χρηματικών πόρων για την υλοποίηση του ομολογουμένως μεγαλόπνοου οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα άλλο ερώτημα που τίθεται είναι τι τελικά πέτυχε ο κ. Τσίπρας και αν κάποια πολιτική δύναμη βγήκε ωφελημένη.

Στα παραπάνω ερωτήματα αξίζει κανείς να επιχειρήσει να δώσει απάντηση, διότι ακόμη κι αν δεν ανακαλύψει την πλήρη αλήθεια, θα έχει εξάγει μερικά σημαντικά συμπεράσματα. Κατ΄ αρχάς, όντως η συγκυρία του κλεισίματος της δημόσιας τηλεόρασης θα προσφερόταν πολύ περισσότερο , αφού έγινε με τρόπο που σίγουρα δε θύμιζε δημοκρατικό καθεστώς. Αντίθετα, πριν την προ ημερών επέμβαση των ΜΑΤ είχε ψηφιστεί τροπολογία στη Βουλή τηρουμένων των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Άρα, αν ο πραγματικός λόγος ήταν η ΕΡΤ, δεν έχει κανένα νόημα η κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας σήμερα… Έστω, λοιπόν, ότι υποθέτουμε ότι στόχος του κ. Τσίπρα ήταν να καμφθούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στις παραπάνω δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου, ενός καλοπροαίρετου ιστορικού στελέχους της αριστεράς, αλλά στις θέσεις του κ. Λαφαζάνη βασικού εσωκομματικού αντιπάλου του κ. Τσίπρα. Δεν καταλαβαίνω, όμως, πώς μια πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης θα μπορούσε να λύσει τα εσωκομματικά θέματα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αν ήθελε να εξυπηρετήσει αυτό τον σκοπό, ας κατέθετε ο κ. Τσίπρας ‘’πρόταση δυσπιστίας κατά του ίδιου του κ. Λαφαζάνη’’. Πάντως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η μόνη που ίσως βγήκε ωφελημένη από την τριήμερη κοινοβουλευτική διαδικασία ήταν η κ. Τζάκρη, αφού βρήκε την ευκαιρία να αποχωρήσει μια ώρα αρχύτερα από το ΠΑΣΟΚ. Η ίδια άλλωστε ασφυκτιούσε μέσα στο μνημονιακό ταγέρ, αφού είχε δηλώσει ότι ψηφίζει τα μέτρα ‘’με το πιστόλι στον κρόταφο’’. 

Ας εξετάσουμε, όμως, τώρα ποιος βγήκε ζημιωμένος. Το αν ζημιώθηκε η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση δεν είναι τόσο σημαντικό, αφού και οι δύο θεωρούν ότι βγήκαν ενισχυμένοι, οπότε ότι κι αν πει ο λαός τους περισσεύει. Αυτός που σίγουρα βγήκε ζημιωμένος ήταν ο κοινοβουλευτισμός, ο οποίος φάνηκε να παραπαίει τόσο σε επίπεδο ποσοτικό όσο και σε ποιοτικό. Σε επίπεδο ποσοτικό, διότι όλοι γίναμε μάρτυρες ομιλιών απέναντι σε άδεια έδρανα. Σ’ αυτά τα έδρανα με το ζόρι συγκεντρώνονταν 30 βουλευτές, εκτός από την τελευταία μέρα, όπου είχαμε την ψηφοφορία και ως εκ τούτου παρέστησαν σχεδόν όλοι. Σε επίπεδο ποιοτικό, διότι για πρώτη φορά οι πολίτες παρακολουθήσαμε αντιπαραθέσεις σε προσωπικό επίπεδο, απαλλαγμένες από πολιτικά επιχειρήματα που τόσο έχει ανάγκη ο λαός στις δύσκολες στιγμές που διανύει. Οι λόγοι των αρχηγών είχαν ειρωνεία και προσωπικές επιθέσεις, αλλά δεν είχαν αρκετές ουσιαστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που μας απασχολούν. Τα κακόγουστα αστεία  περί ‘’μονομαχιών στο Ελ Πάσο’’, ‘’Μαρίας Αντουανέτας’’, οι χαρακτηρισμοί ‘’ γελοίοι’’,  καθώς και η ατάκα του ίδιου του πρωθυπουργού προς τον κ. Τσίπρα  ότι ‘’δεν σας κοιτάω κ. Τσίπρα για να μη γελάσω’’ ευτελίζουν την κοινοβουλευτική διαδικασία. Και κουρελιάζουν τον κοινοβουλευτισμό, τον οποίο σε αυτές τις δύσκολες εποχές θα έπρεπε οι λειτουργοί του να τον σέβονται και να τον προστατεύουν.

ΞΕΝΟΦΩΝ ΓΡΗΓΟΡΗΣ