Δεν είναι τυχαίο που γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα του πατέρα τον Ιουνίο. Είναι καλοκαίρι, πιο ανέμελο, πιο ζεστό, πιο ευχάριστο. Όπως είναι και οι μπαμπάδες. Ή όπως θα έπρεπε να είναι.
Ζεστοί, ευχάριστοι, να ανυπομονείς να τους δείς, να σε κάνουν να γελάς να ξεκουράζεσαι να να να να …
Αν ήταν κάποια άλλη παγκόσμια μέρα, θα σας έγραφα για τη μέρα. Την ιστορία, πώς ξεκίνησε να γιορτάζεται, γιατί, πώς, πού. Δεν είναι όμως, για εμένα τουλάχιστον, μια συνηθισμένη μέρα.
Έβλεπα απο το πρωί κατεκλυσμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τους μπαμπάδες. Άλλοι ανέβαζαν φωτογραφίες με τον μπαμπά τους, άλλοι στιχάκια, ποιηματάκια… Άλλοι πενθούσαν τον μπαμπα τους, άλλοι άνοιγαν κουτάκια της Πανδώρας στις ψυχές τους, αφού, μάλλον, δεν είχαν τη τύχη του καλύτερου μπαμπά. Άλλοι, βροντοφώναζαν πόσο τυχεροί είναι που έχουν εκείνον μπαμπά.
Και κάπου εκεί, ήμουν και εγώ. Κάπου ανάμεσα.
Ανάμεσα στο πρόσφατο βαρύ πένθος της απώλειας σου (μπορεί να πέρασαν τέσσερα χρόνια, αλλά ακόμα πρόσφατο μου φαίνεται), και στο θυμό που συχνά νιώθω για σένα.
Δεν ήσουν ο καλύτερος μπαμπας. Το ξέρω. Το ήξερες και εσύ. Προσπαθούσες όμως. Ίσως όχι αρκετά, άλλα προσπαθούσες το ξέρω. Ίσως, να θέλω και αυτό να πιστεύω, κάπως έτσι να καταφέρω μέσα μου να σε συγχωρήσω. Δεν ήμουν ποτέ το κοριτσάκι του μπαμπά.
Αν ζούσες όμως, πιστέψε με θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω. Στο ορκίζομαι! Δε θα τσακωνόμασταν πια. Δε θα σου κρατάγα κακία όπως έκανα την τελευταία φορά.
Αν ήξερα, αχ αν ήξερα! Καθέ μέρα θα σου έλεγα σ’αγαπώ! Δε θυμάμαι, πάει πολύς καιρός βλέπεις, μπορεί να μη στο είπα και ποτέ. Δεν ήθελα. Είχα πάντα πολυ ψηλά τον εγωισμό μου με εσένα. Με εξόργιζες.
Πόσες φορές θύμωνα που δεν ήσουν εκεί σε μία σχολική γιορτή. Ή τα Χριστούγεννα, ή τα γενεθλία μου (ειδικά αυτό με εξόργιζε που δε τα θυμόσουν, ίδια μέρα έχουμε γαμώτο!). Ή όταν αρρώσταινα και ανέβαζα πυρέτο. Γιατί να τα κάνει όλα η μαμά μόνη της;
Πόσο θα ήθελα να με δείς να οδηγώ, να τσακώνομαι, να με συμβουλέψεις σε μια ερωτική απογοήτευση (αν και μου έλεγες, δε θέλω να ακούω τέτοια τα μαθήματα σου να κοιτάς).
Αν δεν έφευγες τόσο νωρίς, αν με είχες ζήσει και λίγο παραπάνω, θα έβλεπες ότι τελικά, πολύ σου μοιάζω!
Θυμώνω σαν εσένα, γελάω σαν εσένα, το χιούμορ μου μοιάζει με το δικό σου. Πόσο σου μοιάζω να έβλεπες, όσο μεγαλώνω… Τόσο πολύ, που με τσαντίζω!
Σε αγαπούσα όμως. Ακόμα σε αγαπώ. Αυτό τουλάχιστον δε πέθανε. Μόνο εσύ βιάστηκες. Τι βιάστηκες;
Είχες τόσα πράγματα να δείς ακόμα! Και της μαμάς μη νομίζεις, και εκεινής της λείπεις. Μη νομίζεις, και με εκείνη μοιάζετε πολύ! Ίσως, για αυτό να μη ταιριάξατε. Το έχω πει πολλές φορές, δε ξέρω αν ήμουν παιδί της αγάπης. Είμαι όμως σίγουρα, παιδί ΈΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΆΘΟΥΣ. Και το έχω πολύ καμάρι αυτό. Γιατί έμαθα σε όλα να λειτουργώ με πάθος.
Ζήλευες που της έχω τόση αδυναμία. Άλλα τι να κάνω… Εγώ ήθελα να έχω και στους δύο… Δε ξέρεις πόσο θα ήθελα να ήμουν «Daddy’s Princess». Είμαι της μαμάς όμως.
Αν μπορούσα λίγο το χρόνο να γυρίσω, λίγο, θα σε έπιανα σφιχτά στην αγκαλιά μου να σου πώ «Σ’αγαπώ μπαμπά μου, είσαι ο καλύτερος μπαμπάς όλου του κόσμου!». Και ας ξέραμε και οι δύο πώς δεν είσαι.
Βιάστηκες όμως. Έφυγες. Πέθανες. Γιατί πέθανες; Πάλι έκανες του κεφαλιού σου! Δε σε ένοιαξε! Δε ρώτησες κάνενα. Εγώ ακόμα σε χρειάζομαι. Είχαμε χρόνο να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο. Είχαμε τη ζωή μας όλη. Ξέρω τι θα μου απαντούσες τώρα… Σαν να σε ακούω είναι…
«Ελενίτσα, εξοικειώσου με τον θάνατο, ειναι μες στη ζωή αυτά. Όλοι θα φύγουμε να είσαι δυνατή». Είμαι μπαμπά! Είμαι! Αλλά θέλω και εσένα, εδώ.
Είχαμε ακόμα τόσα πολλά να κάνουμε, να μου μάθεις και να σου μάθω! Έμαθα για τον Ολυμπιακό τα πάντα. Κάθε φορά που παίζουν, σκέφτομαι τι θα έλεγες.
Αν ζούσες σήμερα, πολλά δε θα σου άρεσαν. Θα θύμωνες πάρα πολύ. Δε σου άρεσε η κοινωνική αδικία. Θα γινόσουν έξαλλος με πολλά. Τα λεφτά σου σίγουρα θα τα έδινες σε όποιον φτωχό έβλεπες.
Είχες καλή ψυχή. Το ξέρω, το θυμάμαι. Αλλώστε είμαι κομμάτι σου.
Αν μπορούσες κάπου να δείς αυτά που λέω, θα γέλαγες. «Τι γράφεις μώρε πάλι» θα μου έλεγες… «Δε κλαίνε ρε οι Γκρήγκοβιτς, είναι παλικάρια» θα μου έλεγες…
Προσπαθώ μπαμπά !
Αν σήμερα ήσουν εδώ, στο ορκίζομαι, θα σε έπαιρνα να βγούμε. Να πάμε να φάμε μαζί, να πάμε στα μπουζούκια μαζί. Θα ερχόταν και η μαμά μαζί. Σ’αγαπούσαμε, και ας μας παίδευες και ας σε παιδεύαμε. Άλλωστε, όποιος αγαπάει παιδεύει. Εμείς αγαπιόμασταν πολύ μπαμπα μου! Πολύ!
Δεν είσαι όμως. Και αυτό πονάει πολύ.
Σ’αγαπώ μπαμπά…
ll Ελένη Γκρήγκοβιτς
**Πρώτη δημοσίευση: http://www.clevernews.gr/mera-tou-bampa-tou-dikou-mou-bampa/ 15/06/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου