Πολιτικά

Πλειστηριασμοί : Μια επικίνδυνη εμμονή 

Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει οι πιέσεις της Τρόικας να αφορούν σε δύο πράγματα : την απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή και τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτά ήταν και τα δύο μέτωπα στα οποία έδινε κάθε φορά η κυβέρνηση την κρίσιμη μάχη. . . Η εμμονή της Τρόικας σε πάρα πολλά ζητήματα έφθαναν στις περισσότερες περιπτώσεις την ιδεοληψία.  Και είχαν τα καταστροφικά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε. Το τελευταίο διάστημα, όμως, μια από αυτές τις ιδεοληψίες έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις και απειλεί να ξεπουλήσει φθηνά τους κόπους μιας ζωής αρκετών συμπολιτών μας. Αυτή  ακούει στο όνομα πλειστηριασμοί και , μάλιστα, για να είμαστε πιο ακριβείς: πλήρης απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Δηλαδή, πιο απλά, όποιος αδυνατεί να αποπληρώσει το στεγαστικό του δάνειο, το σπίτι του θα κατάσχεται.  Ένα κεραμίδι που κάποιος φρόντισε σε εποχές να βάλει πάνω από το κεφάλι του θα σπάσει με τον πιο βάναυσο τρόπο. Ένα δάνειο που κάποιος πήρε έχοντας υπολογίσει βάσει οικονομικών δεδομένων, τα οποία ανετράπησαν χωρίς να φέρει ο ίδιος καμία απολύτως ευθύνη, θα γίνει θηλιά στο λαιμό του. Αν ρωτήσει κανείς έναν κατασκευαστή θα του μιλήσει με γλαφυρό τρόπο για τη γιαγιά που με τις οικονομίες ετών, με το ΕΦΑΠΑΞ, και με ένα δάνειο κατάφερε με πολύ κόπο να πάρει ένα διαμέρισμα ή για τη μικρομεσαία οικογένεια που κατάφερε με χίλιους κόπους να στεγάσει τα μέλη της. 

Οι τεχνοκράτες της Τρόικας σίγουρα θα με κατηγορούσαν για λαϊκισμό, γι’ αυτό και θα επιχειρήσω να στοιχειοθετήσω με οικονομικά επιχειρήματα την άποψη ότι πρέπει να συνεχιστεί η απαγόρευση των πλειστηριασμών. Εξάλλου, τα μέλη της Τρόικας καταλαβαίνουν μόνο από νούμερα, και αυτά με το ζόρι, αν σκεφτεί κανείς ότι χρησιμοποίησαν λάθος πολλαπλασιαστή στους υπολογισμούς τους για την ύφεση. Αυτοί, λοιπόν, επιμένουν στην άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, διότι τάχα μου δήθεν θα πιαστούν στη φάκα οι έχοντες, οι οποίοι δεν αποπληρώνουν τα δάνειά τους και κρύβονται πίσω από το νόμο Κατσέλη. Δηλαδή είναι σαν να λένε ότι πρέπει να μαρτυρήσουν όλοι, για να πιαστούν, αν πιαστούν, οι λίγοι μπαταχτσήδες. Ας καούν, λοιπόν, τα ξερά μαζί με τα χλωρά. Αυτό που, επίσης, επιμελώς αποκρύπτεται είναι ότι η άρση των πλειστηριασμών δεν έχει απολύτως κανένα δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Κοντολογίς, δε φέρνει τα πολυπόθητα έσοδα στα ταμεία του κράτους, αλλά διευθετεί με το χειρότερο τρόπο μια διαφορά ανάμεσα σε δύο πλευρές (Τράπεζα, δανειολήπτης). Εξάλλου, οι τράπεζες είναι κι αυτές εναντίον των πλειστηριασμών, αφού η μείωση των τιμών των ακινήτων που θα ακολουθήσει  (υπολογίζεται γύρω στο 20-30%) θα έχει συνέπειες τόσο στα στεγαστικά δάνεια όσο και σε άλλα δάνεια που έχουν ως εγγυήσεις ακίνητα. Επίσης, τα χρηματοπιστωτική ιδρύματα χάνουν χρήματα τα οποία μακροπρόθεσμα με ένα  διακανονισμό θα  έπαιρναν πίσω. Η πτώση των τιμών των ακινήτων θα δώσει, ακόμα, τη χαρακτηριστική βολή  στη νεκρωμένη αγορά ακινήτων, αφού οι ήδη πεσμένες εμπορικές αξίες θα μειωθούν περαιτέρω και θα παγιωθεί το ήδη υπάρχον κλίμα ανασφάλειας. Ένας από τους σημαντικότερους και σταθερότερους τομείς της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος προ κρίσης αντιπροσώπευε το 10% του ΑΕΠ, θα καταστραφεί ολοσχερώς. Αλλά και οι βουλευτές αντιδρούν έντονα στην άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών, αφού αυτή δεν αποτελεί και το καλύτερο επιχείρημα προς τους ψηφοφόρους τους στις επόμενες εκλογές, όταν αυτές γίνουν.

Το ερώτημα, λοιπόν, που εύλογα τίθεται είναι το ποιοι πραγματικά θέλουν τους πλειστηριασμούς, ποιοι επωφελούνται.  Αυτοί είναι τα ‘’κοράκια’’, φυσικά πρόσωπα, αλλά κυρίως κερδοσκοπικά funds που δημιουργούν περιουσίες χτυπώντας φθηνά τα σπίτια στους πλειστηριασμούς μην έχοντας κανέναν ηθικό φραγμό. Ξεσπιτώνουν κόσμο, για να χορτάσουν την αδηφαγία τους… Και τώρα είναι έτοιμα να επιτεθούν άγρια στην περιουσία του ελληνικού λαού. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, η κυβέρνηση να μην τους το επιτρέψει. Και αν η κυβέρνηση λυγίσει, τότε πρέπει να αναλάβουμε ο λαός, ο γείτονας για το γείτονα.  

ΞΕΝΟΦΩΝ ΓΡΗΓΟΡΗΣ

----------------------------------------------------------------------------------

Ο κοινοβουλευτισμός έχασε . . .

Τα ερωτηματικά που τίθενται από κάθε Έλληνα πολίτη που παρακολούθησε τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την πρόταση δυσπιστίας το τριήμερο που μας πέρασε είναι πολλά. Πρώτον, γιατί ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να καταθέσει την πρόταση μομφής τώρα που τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο ραδιομέγαρο και όχι τον Ιούνιο όταν έπεσε το μαύρο στις οθόνες μας; Ποια ήταν η σκοπιμότητα της παραπάνω πρότασης; Ήταν να πέσει η κυβέρνηση, όπως δεν έγινε, ή να καμφθούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις, να παυθούν οι φωνές που διαφωνούν με τον αρχηγό και πρόσφατα έθεσαν ερωτήματα, τα οποία έφεραν σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που ο κ. Γλέζος ανέδειξε το θέμα απουσίας χρηματικών πόρων για την υλοποίηση του ομολογουμένως μεγαλόπνοου οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα άλλο ερώτημα που τίθεται είναι τι τελικά πέτυχε ο κ. Τσίπρας και αν κάποια πολιτική δύναμη βγήκε ωφελημένη.

Στα παραπάνω ερωτήματα αξίζει κανείς να επιχειρήσει να δώσει απάντηση, διότι ακόμη κι αν δεν ανακαλύψει την πλήρη αλήθεια, θα έχει εξάγει μερικά σημαντικά συμπεράσματα. Κατ΄ αρχάς, όντως η συγκυρία του κλεισίματος της δημόσιας τηλεόρασης θα προσφερόταν πολύ περισσότερο , αφού έγινε με τρόπο που σίγουρα δε θύμιζε δημοκρατικό καθεστώς. Αντίθετα, πριν την προ ημερών επέμβαση των ΜΑΤ είχε ψηφιστεί τροπολογία στη Βουλή τηρουμένων των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Άρα, αν ο πραγματικός λόγος ήταν η ΕΡΤ, δεν έχει κανένα νόημα η κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας σήμερα… Έστω, λοιπόν, ότι υποθέτουμε ότι στόχος του κ. Τσίπρα ήταν να καμφθούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στις παραπάνω δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου, ενός καλοπροαίρετου ιστορικού στελέχους της αριστεράς, αλλά στις θέσεις του κ. Λαφαζάνη βασικού εσωκομματικού αντιπάλου του κ. Τσίπρα. Δεν καταλαβαίνω, όμως, πώς μια πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης θα μπορούσε να λύσει τα εσωκομματικά θέματα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αν ήθελε να εξυπηρετήσει αυτό τον σκοπό, ας κατέθετε ο κ. Τσίπρας ‘’πρόταση δυσπιστίας κατά του ίδιου του κ. Λαφαζάνη’’. Πάντως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η μόνη που ίσως βγήκε ωφελημένη από την τριήμερη κοινοβουλευτική διαδικασία ήταν η κ. Τζάκρη, αφού βρήκε την ευκαιρία να αποχωρήσει μια ώρα αρχύτερα από το ΠΑΣΟΚ. Η ίδια άλλωστε ασφυκτιούσε μέσα στο μνημονιακό ταγέρ, αφού είχε δηλώσει ότι ψηφίζει τα μέτρα ‘’με το πιστόλι στον κρόταφο’’. 

Ας εξετάσουμε, όμως, τώρα ποιος βγήκε ζημιωμένος. Το αν ζημιώθηκε η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση δεν είναι τόσο σημαντικό, αφού και οι δύο θεωρούν ότι βγήκαν ενισχυμένοι, οπότε ότι κι αν πει ο λαός τους περισσεύει. Αυτός που σίγουρα βγήκε ζημιωμένος ήταν ο κοινοβουλευτισμός, ο οποίος φάνηκε να παραπαίει τόσο σε επίπεδο ποσοτικό όσο και σε ποιοτικό. Σε επίπεδο ποσοτικό, διότι όλοι γίναμε μάρτυρες ομιλιών απέναντι σε άδεια έδρανα. Σ’ αυτά τα έδρανα με το ζόρι συγκεντρώνονταν 30 βουλευτές, εκτός από την τελευταία μέρα, όπου είχαμε την ψηφοφορία και ως εκ τούτου παρέστησαν σχεδόν όλοι. Σε επίπεδο ποιοτικό, διότι για πρώτη φορά οι πολίτες παρακολουθήσαμε αντιπαραθέσεις σε προσωπικό επίπεδο, απαλλαγμένες από πολιτικά επιχειρήματα που τόσο έχει ανάγκη ο λαός στις δύσκολες στιγμές που διανύει. Οι λόγοι των αρχηγών είχαν ειρωνεία και προσωπικές επιθέσεις, αλλά δεν είχαν αρκετές ουσιαστικές απαντήσεις στα ερωτήματα που μας απασχολούν. Τα κακόγουστα αστεία  περί ‘’μονομαχιών στο Ελ Πάσο’’, ‘’Μαρίας Αντουανέτας’’, οι χαρακτηρισμοί ‘’ γελοίοι’’,  καθώς και η ατάκα του ίδιου του πρωθυπουργού προς τον κ. Τσίπρα  ότι ‘’δεν σας κοιτάω κ. Τσίπρα για να μη γελάσω’’ ευτελίζουν την κοινοβουλευτική διαδικασία. Και κουρελιάζουν τον κοινοβουλευτισμό, τον οποίο σε αυτές τις δύσκολες εποχές θα έπρεπε οι λειτουργοί του να τον σέβονται και να τον προστατεύουν.

ΞΕΝΟΦΩΝ ΓΡΗΓΟΡΗΣ  

-------------------------------------------------------------------- 

Ψυχραιμία και ομόνοια:  Ό,τι δε μας έμαθε η ιστορία……..

Πριν από ένα μήνα ο Παύλος Φύσσας, προχθές οι  Μανώλης Καπελώνης και Γιώργος Φουντούλης. Ο πρώτος αντιφασίστας, οι δεύτεροι Χρυσαυγίτες. Αυτό που ακολούθησε τη δολοφονία των τελευταίων ήταν αυτό που παραδοσιακά συμβαίνει στην Ελλάδα σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Όλοι, πριν καλά καλά προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι έγινε, πριν καλά καλά βγάλει ανακοινωθέν η ΕΛΑΣ, πριν καλά καλά γίνει η στοιχειώδης δημοσιογραφική έρευνα, βγήκαν ως άλλοι Κλουζώ, ως άλλοι μάντηδες Κάλχες   έχοντας μια απάντηση για το τι συνέβη, αλλά και μια πρόβλεψη για το τι θα συμβεί. Άλλοι είδαν στο καλυμμένο πρόσωπο του θύτη το Μαζιώτη, άλλοι κάποια άλλη τρομοκρατική οργάνωση, άλλοι μίλησαν με περισπούδαστο ύφος για προβοκάτσια, άλλοι βρήκαν μια μοναδική ευκαιρία να στοιχειοθετήσουν την αστήριχτη θεωρία των δύο άκρων, άλλοι να θεοποιήσουν τους νεκρούς. Μόνο που ο νεκρός δε θεοποιείται, απλά δεδικαίωται.  

Όλα τα παραπάνω δεν είναι μόνο ηλίθιες πρώιμες εικασίες, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνες. Είναι φιτίλια που μπορούν να βάλουν φωτιά σε όλη την Ελλάδα και να μας κάψουν όλους, αθώους και ενόχους. Γι΄ αυτό πρέπει κανείς να μετρά πολύ προσεκτικά τα λόγια του, να τα ζυγίζει πριν τα ξεστομίσει. Για να μην τιναχτεί στον αέρα η Δημοκρατία μας. Η Δημοκρατία, που παρά το γεγονός ότι παραπαίει, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και να μη φύγει από την Ελλάδα, να μην εξοριστεί, όπως έγινε το ’67. Όταν η χούντα βρήκε ευκαιρία να αρπάξει την εξουσία πατώντας πάνω στο εύθραυστο μετεμφυλιακό σκηνικό και στην πολιτική αστάθεια μετά τη δολοφονία  Λαμπράκη από το παρακράτος. Και δυστυχώς σήμερα δεν έχουμε μόνο μια δολοφονία, αλλά τρεις, δύο από τη μία και μία από την άλλη πλευρά. Και η πλάστιγγα μπορεί πολύ εύκολα να γείρει προς την πλευρά, στην οποία βρίσκεται η αριθμητική υπεροχή. Και τότε κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Γι΄ αυτό και  όλοι εμείς που πιστεύουμε στη Δημοκρατία οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Οφείλουμε να δείξουμε πρωτοφανή ψυχραιμία, να μην προβαίνουμε σε δηλώσεις τόσο σε προσωπικό όσο και σε δημόσιο επίπεδο, αλλά, κυρίως, να αφήνουμε ή ακόμα και να συνεπικουρούμε τους αρμοδίους ( ΕΛΑΣ, Δικαιοσύνη ) να κάνουν το καθήκον τους με τη σοβαρότητα που αρμόζει στις δομές μιας προηγμένης κοινωνίας.  Η διαδικασία, η οποία πρέπει να ακολουθηθεί για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, θα είναι αναμφίβολα μακρά, δύσκολη και επίπονη. Ο δρόμος προς τη σταθερότητα που τόσο ανάγκη έχει η κοινωνία μας θα περάσει μέσα από ένα εξαιρετικά ασταθές τοπίο.

Το αίμα φέρνει και άλλο αίμα και αυτός ο φαύλος κύκλος αίματος δεν κλείνει ποτέ. Αντίθετα, απειλεί να μας πνίξει όλους στο αίμα. Αυτό τουλάχιστον μας έχει δείξει η σύγχρονη ιστορία μας, την οποία ποτέ δε διδαχθήκαμε επαρκώς.  Μας έχει δείξει ότι από τη μια μπορεί να γιορτάζουμε την απελευθέρωση από το ναζιςμό και από την άλλη λίγο καιρό μετά να αλληλοσκοτωνόμαστε. Και εδώ έρχεται το επίκαιρο μήνυμα της επετείου του «ΟΧΙ», την οποία γιορτάσαμε άνευ ουσίας για ακόμη μια χρονιά. Αντί να ενστερνιστούμε τα δεινά της βίας και του πολέμου, αλλά κυρίως τη σημασία της ομόνοιας, αναλωθήκαμε πάλι σε εντυπωσιασμούς του τύπου αν θα παρελάσουν άρματα μάχης (άλλη ιστορία η εμμονή με τις παρελάσεις…) ή τι έκανε ο Τζιτζικώστας….. Ας ξυπνήσουμε, λοιπόν! 

Ξενοφών Γρηγόρης