Είναι από τις ιστορίες που βλέπεις σε ταινίες θρίλερ. Φυλακές-κολαστήρια, στιβαγμένες ψυχές που πληρώνουν ακριβά τα λάθη τους, μικρά μεγάλη λίγη σημασία έχει από τη στιγμή που περνούν τη πύλη της εισόδου. Βασανισμοί, δεσμοφύλακες, νταβατζιλίκι, ξύλο, συμμορίες. Για τον Σταύρο, αυτή ήταν η καθημερινότητα του επί τέσσερα χρόνια. Φυλακισμένος σε μια από τις χειρότερες φυλακές του κόσμου, αυτή του Παναμά. Φυλακές “La Joyita”, που σημαίνει στα ισπανικά “Κόσμημα”, κόσμημα του διαβόλου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αφού και η κόλαση μπροστά σε αυτά τα κρατητήρια τρομάζει. Η φυλακή αυτή γνωστή για τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, για τα βασανιστήρια που υφίστανται οι κρατούμενοι καταπατώντας κάθε ανθρωπινό δικαίωμα, την ίδια ώρα όλες οι οργανώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσπαθούν καιρό τώρα να κλείσουν αυτές τις φυλακές.
Ο Σταύρος είναι γνωστός για τον αγώνα που έδωσε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για τον επαναπατρίσμο του. Κατάφερε δημιουργόντας γκρούπ στο Facebook να μαζέψει παραπάνω από 16,000 κόσμο και να ευαισθητοποίησει δημοσιογράφους, αρμόδιους φορείς, πολιτικούς.
Το μόνο που ζητούσε μαζί με τον άλλον Έλληνα συγκρατούμενο του ήταν να συνεχίσουν -όπως προβλέπει και ο νόμος- τη ποινή τους στην Ελλάδα.
Όπως θα μου πεί αργότερα μέσα στη συνέντευξη πολλοί τον πλησιάσαν τάζοντας του λαγούς με πετραχήλια στην πραγματικότητα όμως, λίγοι του στάθηκαν.
Τον συναντώ στη Γλυφάδα, τη γειτονιά που μεγάλωσε. Ψηλός, γεροδεμένος, πολύ γυμνασμένος. Ένας σύγχρονος γλυκός γίγαντας. Από τη πρώτη στιγμή, για άγνωστο λόγο, δεν ένιωσα ότι πήγα για δουλειά για μια απλή και τυπική συνέντευξη, αλλά ότι βγήκα με έναν φίλο που είχα καιρό να δω και έχει πολλά νέα να μου πει. Παρά τις δυσκολίες που πέρασε είναι άνθρωπος ζεστός, ανοιχτός, με πλατύ χαμόγελο.
Η πρώτη μου ερώτηση ήταν και η βασική απορία μου:
Τι έκανες και βρέθηκες εκεί;
“Έμπλεξα, με έπνιξαν τα χρέη. Παντρεύτηκα, πήρα δάνειο από τη τράπεζα για να αγοράσω σπίτι. Λίγο πιο μετά ένα σοβαρό τρακάρισμα δε μου επέτρεπε να δουλέψω ούτε να περπατήσω καλά καλά. Οχτώ μήνες ήμουν στο σπίτι. Εκεί άρχισε η κατηφόρα. Προσπάθησα να ξανά δουλέψω αλλά και πάλι δεν έφταναν. Ξεκίνησα να δανείζομαι λεφτά από ανθρώπους, τοκογλύφους. Πνιγόμουν. Είχα τις τράπεζες να με απειλούν, μετά είχα τους δανειστές μου. Με είχε πιάσει πανικός έπρεπε κάτι να κάνω. Πήγα με το σκεπτικό της “αρπαχτής”. Μία αρπαχτή που πλήρωσα πολύ ακριβά. Δε θα πω ψέμματα, ήξερα ότι είχε να κάνει με ναρκωτικά. Δεν ήξερα όμως ούτε ποσότητα, ούτε τι ναρκωτικά, ούτε που πήγαιναν, τίποτα. Ήξερα όμως ότι θα πάρω μια βαλίτσα, που θα μου τη φέρουν δηλαδή, θα τη παραδώσω και εγώ κάπου, θα πάρω λεφτά και τελείωσε. Δεν ήξερα τίποτα άλλο πέρα από το ότι εγώ θα συνόδευα μια βαλίτσα και θα έπαιρνα τα λεφτά που είχα τόσο ανάγκη.
Αφού τελείωσε η όλη διαδικασία και ήμουν έτοιμος να φύγω από τον Παναμά, ήμουν ήδη μέσα στο αεροπλάνο, έρχονται οι αστυνομικοί και με συλλαμβάνουν. Την ώρα της σύλληψης ήθελα να πεθάνω. Εκείνη την ώρα όλα παγώνουν. Τη βαλίτσα την άνοιξαν μπροστά στον κόσμο, ούτε σε ειδικό δωμάτιο, τίποτα. Μπροστά σε όλο τον κόσμο.
Όταν μου άνοιξαν τις προσωπικές μου βαλίτσες, την ώρα της σύλληψης, γελούσαν. Μου πήραν όλα μου τα ρούχα, το ρολόι μου, ότι φορούσα. Στη θέση των δικών μου ρούχων έβαζαν γυναικεία και με χλεύαζαν.
Δύο μέρες με είχαν δεμένο σε μια καρέκλα. Δύο μέρες χωρίς νερό ούτε φαγητό. Αλυσοδεμένος σε μια καρέκλα με δύο σκυλιά φρουρούς. Υπήρχε ένας φρουρός που με λυπήθηκε και ήθελε να μου φέρει νερό, αλλά δεν τον άφησαν.”
Από τα κρατητήρια του Παναμα στις φυλακές “La Joyita”
“ <<La Joya>> σημαίνει το κόσμημα. Έτσι, ειρωνικά βέβαια, λέγονται αυτές οι φυλακές. Εγώ δε μιλούσα Ισπανικά. Όταν πέρασα λοιπόν τη πόρτα, οι αστυνομικοί έδωσαν το σύνθημα ότι ήρθε καινούργιος. Το βράδυ, μου επιτέθηκαν με μαχαίρι και μου είπαν θέλουμε λεφτά αν θες να ζήσεις. Οι αστυνομικοί μου είπαν πλήρωσε μας και θα φύγεις όπως είσαι. Με ανάγκασαν να πάρω τηλέφωνο τον αδερφό μου, κλαίγοντας με ένα μαχαίρι στο λαιμό, γιατί δεν ήξερα πώς να του το πω. Τι να του πω; Στείλε μου λεφτά γιατί κινδυνεύω; Του είπα στείλε μου γιατί δεν έχω να φάω. Τότε πλήρωσα ουσιαστικά νταβατζιλίκι.
Για καλή μου τύχη τότε με συναντά ένας Ελβετός, επίσης κρατούμενος, που με παίρνει στα VIP κρατητήρια. Εκεί που τουλάχιστον μπορείς να κοιμηθείς… στο πάτωμα. Δεν έχει τίποτα χώμα. Μετά από 17 μέρες μας πήγαν στις φυλακές “La Joyita”. Αυτός ο Ελβετός βοήθησε πολύ και εμένα και πολλούς άλλους. Ελπίζω να είναι καλά όπου και αν βρίσκεται.
Με το που περνάς τη πύλη πέφτει σύνθημα από τους δεσμοφύλακες ότι ήρθε ο καινούργιος. Ορμάνε όλοι πάνω σου. Όλοι μαζί. Σου σκίζουν τα ρούχα, σου παίρνουν ό,τι έχεις πάνω σου. Σε σηκώνουν στον αέρα. Εκεί με το που μπήκα μου λένε “Θές κρεβάτι να κοιμηθείς; 300 δολάρια.” Μέσα σε ένα δωμάτιο που χωράει 4 άτομα ζούνε 10-12 άτομα. Νερό δεν έχει, κάθε 2-3 μέρες ανοίγουν το νερό το πρωί για δέκα λεπτά. Ενώ είχε τύχει και πολλές φορές για παραπάνω από δέκα μέρες να μην έχουμε νερό. Το νερό ήταν πολλές φορές λασπωμένο. Με κάτι πράσινα πράγματα μέσα, βρώμικο νερό. Έτσι αναγκαζόμασταν, επειδή βρέχει πολύ εκεί, μαζεύαμε από το νερό της βροχής σε μπουκαλάκια από τη σκεπή. Άλλες φορές αγοράζαμε μπουκάλια νερό από τους δεσμοφύλακες. Όλα γινόντουσαν με τα λεφτά. Ακόμα και το χαρτί υγείας το πληρώναμε 1.5 δολάριο.”
Οι συμμορίες και η βία στις φυλακές
“ Έχω φάει ξύλο και εγώ μια φορά. Από τη συμμορία των Μεξικανών μέσα στη φυλακή. Πολύ ξύλο! Αλλά κρατιόμουν δεν ήθελα και δεν έπρεπε να πέσω κάτω. Γιατί αν πέσεις, τότε τελειώνεις. Δε ξέρω πώς τα κατάφερα αλλά τα κατάφερα. Δεν έπεσα. Όταν είδαν οι Κολομβιανοι ότι αντέχω, με πήραν υπό τη προστασία τους. Έτσι δε με ξανά ενόχλησε κανείς.
Οι βασανισμοί και η κακοποίηση στις φυλακές δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε πρέπει να είναι ταμπού. Υπάρχουν και χειρότερα, εγώ παρά την επίθεση που δέχθηκα από τους Μεξικανούς, στάθηκα τυχερός αλλά και δυνατός. Υπήρχαν άλλοι που βιάστηκαν κι όλας. Βέβαια για να σου συμβεί αυτό πρέπει να είσαι πολύ απρόσεκτος ή αδύναμος. Υπάρχουν βέβαια στις φυλακές και άτομα που είναι χρήστες ναρκωτικών και δεν έχουν τη δύναμη να αμυνθούν.
Η χειρότερη βία ασκούνταν από τους ίδιους τους δεσμοφύλακες. Θα σου περιγράψω ένα περιστατικό, υπήρξε μια μέρα που είχαν άγριες συγκρούσεις μεταξύ των αστυνομικών και των κρατούμενων. Επιτέθηκαν με δακρυγόνα και όπλα. Ο άλλος Έλληνας συγκρατούμενος μου ακόμα έχει τις σφαίρες μέσα στο σώμα του. Ένας μεξικάνος συγκρατούμενος μου έχασε το δεξί του μάτι. Είναι χαραγμένο στη μνήμη μου πώς έφτασε στον ώμο μου το αίμα από το μάτι του, δε μπορούσα να τον βοηθήσω δε μπορούσα να κάνω τίποτα, προσπάθησα αλλά δυστυχώς δεν είμαι γιατρός. Επιπλέον εκείνη την ώρα έχασα και εγώ τις αισθήσεις μου.
Επίσης, για παραπάνω από 25 μήνες από την σύλληψη μου δε με δίκαζαν. Δεν μου έλεγαν καν πώς θα δικαστώ ή πότε, με κρατούσαν ουσιαστικά παράνομα. Η αλήθεια είναι ότι έκανα πολλές απόπειρες να επικοινωνήσω με το Ελληνικό προξενείο όμως δεν τα κατάφερνα. Υπήρχαν συγκεκριμένα άτομα που δεν επιθυμούσαν ούτε να με προστατεύσουν ούτε τον επαναπατρισμό μου, όπως προβλέπεται από το νόμο.”
- Ο Μεξικανός συγκρατούμενος ύστερα από τον τραυματισμό του στο μάτι
Συνθήκες διαβίωσης
“Θυμάμαι χαρακτηριστικά πώς όταν ερχόντουσαν δημοσιογράφοι τους έλεγαν μην ακουμπάτε τους τοίχους γιατί έχει μικρόβια θανατηφόρα. Εμένα με είχε τσιμπήσει σκορπιός. Για τρεις μέρες ήμουν στο κελί μου σα νεκρός. Δεν ένιωθα τίποτα, καιγόμουν στο πυρετό. Και πάλι όμως τα κατάφερα. Ευτυχώς έγινα καλα. Συνυπήρχαμε με ποντίκια, σκορπιούς και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Εγώ ευτυχώς τώρα που βγήκα έκανα εξετάσεις, ευτυχώς ξανά λέω δεν έχω τίποτα. Είμαι υγιέστατος! Από τους λίγους τυχερούς.
Εκεί φαντάσου ότι με ένα μπουκάλι νερό κάνουν δύο άτομα μπάνιο. Το νερό είναι πάντα βρώμικο.
Όπως σου είπα και πριν, αν είχες χρήματα είχες τα πάντα εκεί μέσα. Οι δεσμοφύλακες ήταν οι πιο διεφθαρμένοι. Αν είχες λεφτά μπορούσες ακόμα και να αποδράσεις. Φυσικά με τη βοήθεια τους. Το είχα σκεφτεί και εγώ να αποδράσω, αλλά μας έκλεψαν, και παρότι πήραν τα χρήματα δεν μας βοήθησαν.
Πληρώναμε ακόμα και το φαΐ μας. Θέλεις κρέας πλήρωσε το. Θες ρύζι πλήρωσε το.
Πολλοί με ρωτούσαν που βρήκα κινητό και ίντερνετ, μα το ξανά λέω όταν έδινες λεφτά μπορούσες τα πάντα να κάνεις. Ήταν νταβατζιλίκι αυτό το πράγμα εκεί.
Τα τηλέφωνα πωλούνταν στους διαδρόμους 200 δολάρια. Με 15 δολάρια είχες κινητό με ίντερνετ για ένα μήνα. Έτσι κρατιόμουν και επικοινωνούσα με τον έξω κόσμο, γιατί ούτε καρτοτηλέφωνα είχε ούτε μπορούσαμε να βγούμε έξω στην αυλή. Πολύ σπάνια βγαίναμε στην αυλή και αυτό ήταν με τους φρουρούς να μας σημαδεύουν.”
- Τα βιβλία του Σταύρου στη φυλακή
Μελλοντικά σχέδια
“Θέλω να γράψω ένα βιβλίο με όσα έχω ζήσει. Από τη μέρα που μπήκα στη φυλακή έγραφα σε ένα σημειωματάριο τη κάθε μου στιγμή. Το είχα σαν ημερολόγιο. Εκεί μέσα έχω γράψει τα πάντα. Ακόμα και τις απειλές που δεχόμουν. Το είχα δώσει στη δημοσιογράφο Αθηνά Κρικέλη σε περίπτωση που μου συνέβαινε κάτι. Και θέλω στο σημείο αυτό, να την ευχαριστήσω γιατί πραγματικά η βοήθεια της ήταν μεγάλη! Δε ξέρω αν θα καταφέρναμε να φτάσουμε μέχρι εδώ χωρίς εκείνη. Σύντομα λοιπόν, θα ξεκινήσω τη συγγραφή του βιβλίου βασισμένο πάνω σε αυτό το ημερολόγιο. Θέλω η δική μου περιπέτεια να είναι παράδειγμα προς αποφυγήν. Να ξέρει ο κόσμος τη σκληρή πραγματικότητα αυτών των καταστάσεων.
Θέλω, Θεού θέλοντος, να δημιουργήσω και δική μου οικογένεια. Ονειρεύομαι να ζω σε δέκα χρόνια π.χ. σε κάποιο μικρό χωριό με ησυχία το δικό μου περιβόλι με φρούτα λαχανικά, προβατάκια. Μια ήρεμη ζωή. Τίποτα παραπάνω δε θέλω! Ηρεμία.”
“Άλλοι άνθρωποι που δεν ήξεραν καν με στήριξαν και υπήρξαν συγγενείς μου που μου γύρισαν τη πλάτη”
Υπήρξαν συγγενείς μου, πρώτου βαθμού κι όλας, που μόλις έμαθαν τη περιπέτεια αυτή απομακρύνθηκαν από εμένα και την οικογένεια μου. Με έσβησαν ακόμα και από το Facebook λες και θα τους μόλυνα το ποινικό μητρώο. Τώρα που είμαι και πάλι ελεύθερος, προσπαθούν να με ξανά πλησιάσουν, αλλά τώρα δε θέλω εγώ.
Η γυναίκα που παντρεύτηκα με εγκατέλειψε, μέχρι σήμερα δε ξέρω που είναι. Πήρε τα πάντα όλα από το σπίτι και έφυγε. Δε μπορώ ούτε καν να τη βρω. Ίσως ξανά γύρισε στην πατρίδα της τη Ρωσία, δε ξέρω.
Υπήρξαν βέβαια και στον Παναμά πολλοί από την Ελληνική κοινότητα που μας έκλεισαν τη πόρτα. Να σου πω στο σημείο αυτό και ένα πολύ θλιβερό περιστατικό. Κάποια στιγμή ζητήσαμε έναν παπά στις φυλακές εγώ και ο άλλος Έλληνας. Ήρθε τότε ένας παπάς, που μόνο παπάς δεν ήταν, ονόματι Γιώργος Καλούδης. Αυτός λοιπόν, εκτός του ότι μας αρνήθηκε, πράγμα ανεπίτρεπτο, να εξομολογηθούμε μας είπε πώς καλά να πάθουμε πώς βρισκόμαστε εδώ και όλα αυτά ενώ ο δεύτερος Έλληνας είχε ακόμα τις σφαίρες μέσα του και υπέφερε. Σχεδόν μας ευχήθηκε καλό ψόφο και έφυγε. Ο Χριστιανός παπάς, που το ίδιο το δόγμα της Εκκλησίας είναι η συγχώρεση. Ο Χριστός είπε ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω, μάλλον αυτός ο παπάς άλλη θρησκεία διάβασε. Δεν εξηγείτε αλλιώς.
Από την άλλη, υπήρχαν και άνθρωποι που μέσω του group που είχα δημιουργήσει στο Facebook (S.O.S ΔΥΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΒΟΗΘΕΙΑ..S.O.S ΤWO GREEKS WANT THE NEED HELP) και χωρίς να τους ξέρω καν με στήριξαν και εμένα και τον άλλον Έλληνα συγκρατούμενο μου. Ακόμα και οικονομικά. Μέσα από αυτή τη περιπέτεια υπήρξαν και άνθρωποι που γνώρισα και έγιναν φίλοι μου. Πραγματικοί φίλοι.
Θα ήθελα να αναφέρω έναν έναν όλους αυτούς που ήταν από τη πρώτη στιγμή εκεί μαζί μου. Αλλά φοβάμαι μήπως οι ίδιοι δεν επιθυμούν να πώ τα όνοματα τους δημόσια, για αυτό απλά θα τους ευχαριστήσω. Άλλωστε ξέρουν οι ίδιοι και εγώ πόσο πολύ με στήριξαν. Είναι πραγματικά πολλοί θα ξεκινήσω λέγοντας ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά από τον Πειραιά (Rasta planet), να ευχαριστήσω τα παιδιά από την Αργυρούπολη που και εκείνοι με έχουν βοήθησει πάρα πολύ και από την Ελληνική πρεσβεία στο Μεξικό, η ίδια πρέσβης, και ο Έλληνας πρόξενος στο Παναμά. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω και τα παιδιά της ελληνικής Ιντερπόλ που πραγματικά μας φέρθηκαν πολύ εντάξει.”
- άλλος ένας συγκρατούμενος του Σταύρου, σκορπιός.
Τι έμαθε από αυτή τη περιπέτεια
“ Έμαθα πολλά! Άλλαξα ως άνθρωπος. Καταρχάς μορφώθηκα. Πήρα τέσσερα πτυχία πιστοποιημένα από το κράτος του Παναμά. Διάβαζα κάθε μέρα βιβλία. Είναι και ένα καλό που βγήκε από όλη αυτή την ιστορία. Από την άλλη έμαθα να μην εμπιστεύομαι τυφλά τους ανθρώπους. Να προσέχω. Έγινα πολύ σκληρός και πολύ πιο δυνατός από ότι ήμουν πριν.
Έμαθα όμως και κάτι άλλο, με το σκληρό τρόπο, το έμαθα όμως. Να μη ξανά μπλέξω ποτέ ξανά με ναρκωτικά, και όπου βλέπω ότι κάποιος πάει να μπλέξει, όπως και έχω ήδη κάνει να τον αποτρέψω. Ξέρεις ήμουν χρήστης και εγώ παλιά (Κοκαΐνης), έπινα πολύ αλκοόλ, γυναίκες, πάθη, ζούσα έντονα τη ζωή μου. Νόμιζα ότι έτσι πρέπει. Χρειάστηκε να στερηθώ τη ζωή μου και την ελευθερία μου για να το καταλάβω. Ευτυχώς δεν ήταν πολύ αργά και έτσι μπορώ και πάλι να αρχίσω από την αρχή τη ζωή μου. Να την ξεκινήσω σωστά όμως.”
Φυλακή και γυναικείο φλερτ
(γελάει στην αρχή)
“Θα σου φανεί περίεργο αλλά πράγματι οι γυναίκες φλερτάρουν τους άντρες στη φυλακή πολύ έντονα. Πάρα πολύ έντονα. Δεχόμουν απίστευτα μηνύματα στο facebook. Το είχα όμως και εγώ ανάγκη, περνούσα και την ώρα μου έτσι. Αλλά ναι είναι αλήθεια, οι γυναίκες για κάποιο άγνωστο πραγματικά λόγο έλκονται από τους φυλακισμένους. Βέβαια ήμουν από την αρχή ξεκάθαρος. Τι μπορώ να προσφέρω μέσα από τη φυλακή και σε άλλη χώρα και άλλη ήπειρο;
Άλλωστε, όταν κάθε μερα η αγωνία σου για να τη <<βγάλεις>> ζωντανός χτυπάει κόκκινο, νομίζω ότι δε προλαβαίνεις ούτε για γυναίκες να σκεφτείς ούτε αν σου λείπει μια γυναικεία συντροφιά. Κάθε βράδυ που έκλεινε η πόρτα του κελίου έλεγα δόξα τω Θέω τη βγάλαμε και σήμερα, έσφιγγα τα δόντια και έλεγα άντε πάμε από την αρχή αύριο.”
Η επιστροφή στην Ελλάδα-Κορυδαλλός
“ Δε πίστευα ότι φεύγουμε μέχρι που απογειώθηκε το αεροπλάνο. Ήρθαν οι άντρες από την Ελληνική Ιντερπόλ να μας πάρουν, όπου ήταν πραγματικά κύριοι και μας φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Όμως την ώρα που ήμουν στο αεροδρόμιο και περίμενα τον Έλληνα συγκρατούμενο μου για να επιστρέψουμε στη πατρίδα και οι δύο, παρουσιάστηκε πρόβλημα.
Μου είπαν πρέπει να φύγεις μόνος σου. Δεν υπέγραφα μέχρι να έρθει. Τους είπα ήρθατε να παραλάβετε δύο Έλληνες. Οι δύο ή κανέναν. Θα φύγετε μόνοι σας. Ευτυχώς, έπεσαν τηλέφωνα και κυριολεκτικά ξυπόλητος ήρθε. Όπως-όπως τον έφεραν με τις παντόφλες και φύγαμε για πίσω.
Δεν είχαμε ούτε ρούχα τίποτα. Ακόμα και τώρα εγώ δεν έχω ρούχα. Ευτυχώς ακόμα και σε αυτό ο αδερφός μου με στηρίζει.
Όταν πατήσαμε Ελληνικό έδαφος, ήδη μας περίμενε το όχημα των μεταγωγών. Φτάσαμε λοιπόν στον Κορυδαλλό. Οι συνθήκες εκεί, μπροστά σε αυτά που ζήσαμε στον Παναμά, θύμιζαν παράδεισο. Δεν ένιωθα ότι είμαι στις φυλακές, αλλά εσώκλειστος σε κάποιο γυμνάσιο μόνο για αγόρια.
Έτυχε όμως την περίοδο που φτάσαμε να ξεκινήσουν απεργία πείνας οι συγκρατούμενοι μας, συμμετείχαμε και εμείς. Είχαμε συνηθίσει μέρες χωρίς φαΐ στον Παναμά. Όποτε μας φάνηκε παιχνιδάκι. Άλλωστε τα αιτήματα τους είναι δίκαια.
Μέχρι που ήρθε η μέρα της απελευθέρωσης μας.”
Viva Libertad
“ Αποφυλακίστηκα τον Αύγουστο. Ένιωθα σα χαμένος. Δεν το πίστευα! Είδα μετά από τέσσερα χρόνια όλα μου τα αγαπημένα πρόσωπα. Την οικογένεια μου. Τη μάνα μου, τα αδέρφια μου, τον αδερφό μου όλοι εκεί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Παλιότερα σκεφτόμουν αυτή τη στιγμή και δάκρυζα, αλλά εκείνη την ώρα ήμουν απλά χαμένος. Είναι απίστευτο συναίσθημα που πραγματικά δε περιγράφεται με λόγια
Το πρώτο πράγμα που ήθελα ήταν να πάω να δω λίγη θάλασσα. Άναψα και ένα κερί στην Εκκλησία. Η όλη περιπέτεια μου με έφερε πιο κοντά και στο Θεό. Δε χορταίνω την ελευθερία μου τη θάλασσα τον ήλιο όλα.
Μου είχαν λείψει πολύ.
Περισσότερο όμως μου έλειπε μια αγκαλιά όλα αυτά τα χρόνια. Μια αγκαλιά από έναν δικό μου άνθρωπο. Τώρα δεν τις χορταίνω.”
- Ο Σταύρος αποχαιρετά τους συγκρατούμενους του στις φυλακές Κορυδαλλού
Στο τέλος της συνέντευξης μου δείχνει το αριστερό του χέρι. Έχει πολλά τατούαζ ξεχωρίζει όμως εκείνο “Be your own hero” 14.07.2010. “Τότε μπήκες;” τον ρωτάω. “Τότε.” Παρόλα αυτα μου χαμογελάει. “ Άντεξα όμως. Και αφού υπάρχει άνθρωπος που βγαίνει δυνατός από την επίγεια κόλαση του Παναμά τότε όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν. Μόνο η δύναμη μέσα μας μπορεί να τα νικήσει όλα. Όσο δύσκολο και αν φαίνεται τώρα. Αυτό το μήνυμα θέλω να περάσω προς τα έξω ειδικότερα στους νέους. Μη πέσετε σε καμία παγίδα. Μπορείτε και μόνοι σας! Γίνετε οι δικοί σας ήρωες, μαχητές ζωής πολεμήσετε και μη βρείτε τον εύκολο και γρήγορο δρόμο. Γιατί δε θα σας βγάλει από το αδιέξοδο αντιθέτως, θα σας στριμώξει εκεί.”
Όταν τελείωσα τη συνέντευξη και ήταν η ώρα πια για να φύγω ένιωσα πολύ περίεργα, σκεφτόμουν ξανά και ξανά την ατάκα του όταν τον ρώτησαν αν φοβάται τίποτα. Μου απάντησε κοφτά “τίποτα¨. Ούτε κάν τον θάνατο;” όχι μου λέει “ζούσα σε τάφο τέσσερα χρόνια, ήμουν ζωντανός νεκρός. Αναστήθηκα όμως τώρα. Το μόνο που με ανησυχεί είναι το μέλλον της Ελλάδας και η ανεργία κλπ, αυτο ναι με αγχώνει λίγο ειδικά τώρα που αποφυλακίστηκα. Θα τα καταφέρουμε όμως!”
Κλείνοντας, υπενθυμίζω μια φράση της Αλκύονης Παπαδάκη: “Για κοίτα ρε..για κοίτα κάτι αναμάρτητοι που συνωστίζονται για να λιθοβολήσουν πρώτοι”.
Πριν λοιπόν ξεκινήσεις να “λιθοβολείς” τον αμαρτωλό, σκέψου πόσες αμαρτίες έχεις κάνει και εσύ…
ll Ελένη Γκρήγκοβιτς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου