Το στοίχημα του Κέντρου . . .

 

Το Κέντρο σήμερα δεν καλείται απλά να δύσκολη αναμετρηθεί με την ομολογουμένως συγκυρία που βιώνει η χώρα σε όλα τα επίπεδα. Δεν καλείται ούτε να αναμετρηθεί με την ίδια την πολιτική του υπόσταση
. Καλείται να αναμετρηθεί με την ίδια του τη μακρόχρονη ιστορική πορεία, χαρακτηριστικό της οποίας αποτελεί η έλλειψη  παράδοσης ενότητας, κάτι που χαρακτήριζε και συνεχίζει να χαρακτηρίζει το χώρο της Δεξιάς.  Εν αντιθέσει, το Κέντρο βρέθηκε διασπασμένο κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα με την Αποστασία του 1965, όταν η Ένωση Κέντρου ένα χρόνο μόνο μετά τις νικηφόρες εθνικές εκλογές, όπου είχε συγκεντρώσει το συντριπτικό 52,72% των ψήφων, χωρίστηκε σε δυο στρατόπεδα παύοντας να λειτουργεί ως σταθεροποιητικός πόλος. Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά από μικρό χρονικό διάστημα η προκύπτουσα πολιτική αστάθεια έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους Συνταγματάρχες, οι οποίοι εγκαθίδρυσαν τη Χούντα. 

Αλλά και σήμερα το ΠΑΣΟΚ, η παράταξη που κάτω από την ομπρέλα της συσπείρωσε από το 1981 όλους τους κεντρώους ανατρέποντας τους εκλογικούς συσχετισμούς και δημιουργώντας ένα σταθερό πολιτικό πόλο για σχεδόν 30 χρόνια, πνέει τα λοίσθια. Το άλλοτε κραταιό κόμμα του 43,92% στις τελευταίες προ Μνημονίου εκλογές έφτασε να λαμβάνει πέρυσι το πενιχρό 13,18 %. Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ μετανάστευσε κυρίως στον πολλά υποσχόμενο ΣΥΡΙΖΑ απογοητευμένος από τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική με την οποία αναγκάστηκε να ευθυγραμμιστεί το πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό κίνημα. Σήμερα το πολιτικό σκηνικό χαρακτηρίζεται από ακραία πόλωση με τη ΝΔ να επιχειρεί μνημονιακές κινήσεις σοκ και δέους, πχ ‘’μαύρο’’ στην ΕΡΤ,  με απώτερο σκοπό την περαιτέρω συσπείρωση των ψηφοφόρων της και με  τον ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να κρατήσει, και γιατί όχι να διευρύνει, τη ‘’νεοαποκτηθείσα’’ εκλογική του βάση με μια ιδιαίτερα σκληρή αντιμνημονιακή  αντιπολιτευτική στάση (πρόταση δυσπιστίας, καλέσματα για ανατροπή της κυβέρνησης, δηλώσεις περί αναθεώρησης του προσφάτως ψηφισθέντος προϋπολογισμού).

Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και το νεοναζιστικό μόρφωμα, εύλογα αναρωτιέται ποια η θέση της Κεντροαριστεράς στη σύγχρονη ελληνική κοινωνική και πολιτική ζωή. Σίγουρα δεν πρέπει να γίνει ο αερόσακος όπου θα εκτονώνεται κάθε φορά η πίεση μεταξύ Δεξιάς και Κέντρου. Αυτό το ρόλο επιτελεί η ΔΗΜΑΡ εκτός ή εντός κυβέρνησης χωρίς να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Ούτε την απόφαση να συμμετάσχει στην προπαρασκευαστική συζήτηση για την Κεντροαριστερά συντεταγμένα δεν κατάφερε να πάρει , κάτι που αποτελεί καθαρό παράδειγμα προς αποφυγή για τις θέσεις όποιας Κεντροαριστεράς προκύψει από την εν εξελίξει ζύμωση. Προεκλογικές δηλώσεις που θα έχουν ολίγον από δεξιά και ολίγον από αριστερά χωρίς συγκεκριμένες τοποθετήσεις δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να προσελκύσουν τους κεντρώους ψηφοφόρους κάνοντάς τους να γυρίσουν πίσω στην παλιά τους στέγη. Άλλωστε, τα εύκολα, συγκεχυμένα,  πομπώδη λόγια του ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται πολύ πιο πειστικά στ’ αυτιά του μέσου ψηφοφόρου. Γι’ αυτό και το κέντρο έχει υποχρέωση να προτάξει ένα λόγο μεστό , υπεύθυνο, συγκεκριμένο, μετριοπαθή. Με ρεαλιστικές υποσχέσεις και χωρίς φρούδες ελπίδες.

Αφουγκράστηκα δια ζώσης το Σάββατο κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό τις ανησυχίες που διατυπώθηκαν στην ομιλία του πρώην προέδρου της Βουλής και εξέχοντος στελέχους του ΠΑΣΟΚ κ. Απόστολου Κακλαμάνη, αλλά και άκουσα με ιδιαίτερη προσοχή τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλο στην εκπομπή ‘’Ανατροπή’’ να εξαίρει το σημαντικό ρόλο που ο ίδιος θεωρεί  ότι το ΠΑΣΟΚ διαδραματίζει στη σταθερότητα της χώρας  χωρίς να μπορεί να κρύψει πίσω από τη δεινή του ρητορεία τη δεινή θέση, στην οποία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ σήμερα. Από τα παραπάνω, προκύπτει αδήριτη η ανάγκη ανανέωσης της Κεντροαριστεράς. Το αν η ανασύσταση αυτή μπορεί να βασιστεί σε πρόσωπα που δοκιμάστηκαν στο παρελθόν, όπως ο κ. Σημίτης, που δικαίως μονοπώλησε ως φυσιογνωμία την ‘’Κίνηση των 58’’ δεν είναι ένα ερώτημα με εύκολη απάντηση. Εξαρτάται κάθε φορά από το προσωπικό πολιτικό βάρος και τις ικανότητες του κάθε διαφορετικού ατόμου. Προσωπικά, βλέπω με καλό μάτι τη συμμετοχή προσώπων, όπως οι κκ. Σημίτης και Γιαννίτσης, ενώ παρακολουθώ με  μεγαλύτερη καχυποψία άλλους, οι οποίοι προέρχονται φερ’ ειπείν από τον καλλιτεχνικό χώρο. Ο λαός, όμως, δεν έχει την πολυτέλεια να μελετά πρόσωπα και διαδρομές, για να αποφανθεί, ούτε και είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν πολιτικές τοποθετήσεις-‘’μπετόν αρμέ’’, αρραγείς και σταθερές. Εξάλλου, η οχλαγωγία των ‘’αμέτρητων’’ συνιστωσών αποτελεί προνόμιο άλλων.

Κλείνοντας θέλω να παραθέσω απόσπασμα από τα λόγια του κ. Βούλγαρη στη Συνάντηση των 58 της Δευτέρας : ‘’δεν φτιάχνουμε κόμμα, δεν πάμε να γίνουμε αρχηγοί, δεν κάνουμε τη νέα κεντροαριστερά, μιας και υπάρχουν πολλές τώρα τελευταία, δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ και συνεργαζόμενοι, δεν είμαστε ΔΗΜΑΡ και συνεργαζόμενοι, δεν είμαστε βενιζελικοί, δεν είμαστε σημιτικοί, δεν είμαστε κουβελικοί, δεν είμαστε λυκουδικοί, οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουμε να κάνουμε πολιτική καριέρα, είμαστε, όμως, ενεργοί πολίτες.’’. Το να πουν τι δεν είναι δεν αρκεί στον απλό ψηφοφόρο, ενώ η φράση ‘’είμαστε ενεργοί πολίτες’’ είναι τόσο συγκεκριμένη όσο η θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί παραμονής στο ευρώ. Η αποσαφήνιση των παραπάνω θα αποτελέσουν  το ‘’κλειδί’’, ώστε η κεντροαριστερά να παρουσιαστεί ως παράταξη ευθύνης και ανανέωσης αποφεύγοντας να γίνει μια ΝΔ ή ένας ΣΥΡΙΖΑ ‘’γιαλαντζί’’. Εάν οι πολίτες θέλουν κάτι τέτοιο, μπορούν να αποταθούν στο αυθεντικό. Απαιτείται, επίσης, ψυχραιμία και όχι πρόωρος ενθουσιασμός για τον αριθμό των προσερχομένων στην εκδήλωση στο Ακροπόλ. Όπως μας δίδαξε το ιταλικό παράδειγμα, ακόμα κι αν η Ελιά βλαστήσει, παρά τις αντοχές της, μπορεί πολύ εύκολα να ξεραθεί, ειδικά σε τούτη τη δύσκολη εποχή. 

Ξενοφών Γρηγόρης