Καλά λένε πώς τα καλύτερα είναι τα ξαφνικά και τα αυθόρμητα! Σάββατο, και παρότι καιρό ήθελα να πάω, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από έναν πολύ καλό φίλο για έξοδο στη Βίσση-Ρέμο... Πώς να αρνηθείς τέτοια πρόταση ειδικά όταν έχεις ακούσει τα καλύτερα;
Δεν το έχω κρύψει και ποτέ, η Άννα Βίσση είναι από τις αγαπημένες μου, αν όχι η πρώτη αγαπημένη μου τραγουδίστρια . Η γυναίκα έχει πάθος, μαζί της ερωτεύεσαι, χωρίζεις, πληγώνεσαι, κλαις, ανατριχιάζεις όλα μέσα σε τρία λεπτά. Όσο διαρκεί ένα τραγούδι της.
Μπαίνοντας στο θέατρο λοιπόν, ζαλίζεσαι αρχικά. Είναι τεράστιο, θηρίο όπως το είπε και ο φίλος μου! Αν εσύ θέλεις να πιεις το ποτό σου με τη παρέα σου, φυσικά και μπορείς στα ειδικά τραπεζάκια. Βλέπεις, ξεκινάω σιγά σιγά, το πρώτο καλό είναι ότι συνδυάζεις τα πάντα. Θέλεις μπουζούκια στυλ; Το έχεις. Θέλεις θέατρο στυλ; Το έχεις και αυτό.
Και ανοίγει η Βίσση και ο Ρέμος με το «Ένα ή Κανένα», και ερωτεύεσαι επιτόπου. Ένα τραγούδι τόσο αληθινό, που αμέσως «χτυπάει φλέβα» που λένε.
Και ύστερα ξεκινάει, ένα ταξίδι αναδρομή, σε όλες τις επιτυχίες των δύο μεγάλων καλλιτεχνών. Και από πίσω υπέροχα σκηνικά.
Θυμάσαι τότε που τραγουδούσες ότι λάμπεις απο τη χαρά σου; Όταν φορούσες τα μαύρα γυαλιά και τον συνάντησες τυχαία με άλλη αγκαλιά; Όταν ήσουν τόσο στεναχωρημένος-η που άφηνες το γκάζι ανοιχτό; Τότε που δεν ήθελες να ξέρει πως για εκείνον πίνεις και είσαι λιώμα; Τότε που στις δώδεκα ακόμα περίμενες τηλεφώνημα;
Ή τότε που τον εκδικήθηκες και από τις στάχτες σου ξαναγεννήθηκες; Τότε που περίμενες να έρθει να σε τελειώσει με τη πόρτα ανοιχτή;
Την Ελένη, που ελπίζεις να είναι ευτυχισμένη;
Τόσα τραγούδια, μια ολόκληρη ιστορία. Τόσο μαγικά!
Τι άλλο να σας πω; Τα σκηνικά; Τα κουστούμια; Το μπαλέτο; Οι φωνές των νέων καλλιτεχνών; Η φωνή-κρύσταλλο της Τζωρτζίνας; Τόσο μαγικά ταλέντα.. Ταλεντάρες!
Νομίζω - αν κάνω λάθος διορθώστε με -δεν έχω δει παρόμοιες παραστάσεις στην Ελλάδα. Ίσως στο Μπρόντγουέϊ ή στις μεγάλες θεατρικές σκηνές του Μανχάταν.
Με μία λέξη, η βραδιά είναι υπερπαραγωγή!!
Προσωπικά, απεχθάνομαι τον κλασσικό τρόπο διασκέδασης, σε κλαμπ ή μπουζούκια. Με το ζόρι ανασαίνεις, καπνίλα να σε πνίγει, λουλούδια να σου έρχονται από παντού (κυρίως από το πάτωμα) στριμωχτά σε ένα τραπέζι, που αν κάτσεις σε λάθος πλευρά πιάνεσαι και στραβολαιμιάζεις για να δεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη και άλλα τόσα. Αλλά στο Πάνθεον η διασκέδαση είναι διαφορετική.
Τι εννοώ με το διαφορετική; Ποιοτική εννοώ. Ποιότητα. Αυτή ακριβώς που αξίζει σε καλλιτέχνες με ιστορία όπως είναι και οι δύο.
Η φωνή δε, της Άννας Βίσση είναι πραγματικό «κρύσταλλο» που λένε, υπέροχη, μαγική! Ο Ρέμος γλυκός, προσιτός στον κόσμο σε κάνει να νιώθεις μέλος μιας μεγάλης παρέας. Της δικής τους παρέας, γιατί χθες, πραγματικά, ήμασταν μια μεγάλη παρέα!
Αγαπημένη μου στιγμή, η σκηνή που αναβιώνουν όλοι οι ήρωες του σινεμά. Η Ρίτα, η Μέριλιν, ο Σέρλοκ, ο Ψαλιδοχέρης, ο Μαύρος Κύκνος, η κακιά μάγισσα από την Ωραία Κοιμωμένη, όλοι σε μία σκηνή.
Η βραδιά αξίζει, και αν θέλεις κάτι διαφορετικό σίγουρα πρέπει να πας. Θα δεις πράγματα που έχεις δει μόνο στο εξωτερικό. Υπερπαραγωγή όπως σας είπα και πρίν.
Ίσως το μόνο που θα σας ενοχλήσει λίγο, είναι οτι απαγορεύονται οι φωτογραφίες και τα βίντεο. Αλλά και πάλι, η αλήθεια είναι ότι μπαίνεις στον πειρασμό να βγάλεις μία στα κλεφτά.. Δε μπορείς να αντισταθείς! Είναι αδύνατον... Το παραδέχομαι, και εγώ το έκανα.
Συγχαρητήρια σε όλους, είστε επαγγελματίες με όλη τη σημασία της λέξεως!
Αν λοιπόν θέλεις μια διαφορετική βραδιά, να διασκεδάσεις ποιοτικά, εκεί να πας.
Όπως λέει και ένα από τα αγαπημένα μου της Άννας, όλα τα λεφτά μωρό μου στο Πάνθεον!
ΥΓ. Αλέξανδρε, πότε θα ξαναπάμε;!!!
Ελένη Γκρήγκοβιτς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου